می روم خسته و افسرده و زار                                                        

             سوی منزلگه ویرانه ی خویش

به خدا می برم از شهر شما

             دل شوریده و دیوانه خویش

می برم ، تا که در آن نقطه دور

            شستشویش دهم از رنگ نگاه

شستشویش دهم از لکه ی عشق

          زین همه خواهش بیجا و تباه

می برم تا ز تو دورش سازم

          ز تو ای جلوه ی امید محال

می برم زنده بگورش سازم

          تا از این پس نکند یاد وصال

ناله می لرزد ، می رقصد اشک

            آه ، بگذار که بگریزم من

از تو ، ای چشمه ی جوشان گناه

            شاید آن به که بپرهیزم من

بخدا غنچه ی شادی بودم

            دست عشق آمد و از شاخم چید

شعله آه شدم ، صد افسوس

            که لبم باز بر آن لب نرسید

عاقبت بند سفر پایم بست

            می روم ، خنده به لب ، خونین دل

می روم از دل من دست بدار

             ای امید عبث بی حاصل